Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2024 r., I OSK 2282/23, wyjaśnił, że przepis art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, określający warunki przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, formułuje wobec organu administracji przy rozpoznaniu wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, obowiązek ustalenia, w ramach wykazania związku między niepodejmowaniem pracy (rezygnacją z zatrudnienia) a sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną, rozmiaru faktycznie sprawowanej opieki w kontekście braku możliwości podjęcia pracy. Samo wydanie orzeczenia o niepełnosprawności w stopniu znacznym nie jest bowiem jednoznaczne z koniecznością sprawowania nad osobą, której orzeczenie dotyczy, opieki w takim wymiarze, że opiekun zmuszony jest każdorazowo do rezygnacji z pracy lub jej niepodejmowania. O ile bowiem konieczność stałej lub długotrwałej opieki nad osobą niepełnosprawną wynika z orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, o tyle – zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 u.ś.r. – dla przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego niezbędny jest bezpośredni i ścisły związek pomiędzy rezygnacją bądź niepodejmowaniem zatrudnienia a sprawowaniem opieki. Zatem nie każda rezygnacja z zatrudnienia stanowi podstawę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a tylko taka, która jest podyktowana opieką. Podkreślenia wymaga, że wprawdzie kwalifikacja niepełnosprawności i konieczność objęcia opieką osoby niepełnosprawnej pozostaje poza kompetencjami organu oraz sądu administracyjnego, niemniej jednak organ ma prawo i obowiązek zbadania zakresu świadczonej opieki i oceny, czy zakres ten jest nie do pogodzenia z zatrudnieniem.
Warunki przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego – Wyrok NSA z 19.09.2024 r., I OSK 2282/23
26 stycznia, 2025
Kategoria: Administracyjne
