profesor Ryszard Strzelczyk

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 grudnia 2024 r., II NSNc 432/23, wyjaśnił, że zgodnie z art. 366 k.p.c. powagą rzeczy osądzonej objęte jest to, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Przedmiot ten ustala się przy tym wskazując na treść żądania sformułowanego w pozwie oraz przytoczone okoliczności, które miały je uzasadniać. Do przyjęcia stanu powagi rzeczy osądzonej konieczne jest więc ustalenie identyczności żądania i jego podstawy faktycznej. Tożsamość roszczeń zachodzi, kiedy sąd ma w obu sprawach orzec o tym samym, dysponując tymi samymi faktami, które mają spowodować ocenę tego samego żądania i kiedy rozstrzygnięcie jednej ze spraw oznacza rozstrzygnięcie także drugiej. Decydująca w tym zakresie, jest więc nie tylko tożsamość przedmiotu rozstrzygnięcia w obu sprawach, ale także tożsamość okoliczności faktycznych, z których wynika w jednej i w drugiej sprawie roszczenie procesowe. Stan powagi rzeczy osądzonej ma zatem miejsce wówczas, gdy kumulatywnie spełnione zostaną trzy przesłanki, tj. występuje tożsamość stron postępowania oraz podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia, a sprawa została prawomocnie osądzona.