profesor Ryszard Strzelczyk

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 października 2024 r., II CSKP 741/24, wyjaśnił, że postępowanie toczące się na podstawie art. 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, służące dokonaniu oceny, czy istnieje potrzeba przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala bez jej zgody, musi uwzględniać, czy jest to celowe z punktu widzenia dobra osoby chorej psychicznie. Na gruncie art. 29 ust. 1 pkt 1 u.o.z.p., ochronie interesu osób chorych psychicznie służy odwołanie się do przesłanki znacznego pogorszenia stanu zdrowia psychicznego. Takie ujęcie tej przesłanki w ustawie oznacza, że zastosowanie przymusowej hospitalizacji jest możliwe tylko wówczas, gdy jest to konieczne dla dobra osób chorych psychicznie. Podstawy przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 u.o.z.p. zostały ujęte bardzo wąsko i rygorystycznie. Zastosowania tego przepisu nie uzasadnia ustalenia, że osoba chora psychicznie wymaga leczenia, że podjęcie leczenia byłoby dla niej wskazane i korzystne, ani nawet to, że zaniechanie leczenia szpitalnego spowoduje pogorszenie jej stanu zdrowia.