profesor Ryszard Strzelczyk

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 października 2024 r., II KZ 53/24, przypomniał, że art. 258 § 2 kodeksu postępowania karnego wprowadza szczególny rodzaj domniemania w zakresie istnienia obawy, że oskarżony (podejrzany) z uwagi na grożącą mu surową karę, będzie bezprawnie utrudniał postępowanie i tym samym może stanowić samodzielną przesłankę szczególną stosowania tymczasowego aresztowania. Stąd też zastosowanie najsurowszego środka zapobiegawczego, na tej podstawie prawnej, nie wymaga dowodowego wykazywania okoliczności, które przemawiałyby za tym, że oskarżony w warunkach wolnościowych będzie podejmował działania godzące w prawidłowy tok postępowania.