profesor Ryszard Strzelczyk

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 października 2024 r., II KZ 48/24, wyjaśnił, że podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 kodeksu postępowania karnego, stanowią samodzielne przesłanki stosowania tego środka zapobiegawczego, m.in. w razie zarzucenia popełnienia zbrodni. Powołany przepis wprowadza szczególny rodzaj domniemania co do istnienia obawy, że oskarżony będzie – z uwagi na grożącą mu karę – bezprawnie utrudniał postępowanie, a tym samym nie ma w tym wypadku, tak jak to ma miejsce w sytuacjach określonych w art. 258 § 1 k.p.k., konieczności wykazywania, iż zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego. Oczywiście domniemanie to jest wzruszalne, rzecz w tym, że argumentacja zawarta w zażaleniu nie pozwala w sposób jednoznaczny wykluczyć możliwości, iż ze strony tego oskarżonego nie zostanie podjęta obstrukcja procesowa.