profesor Ryszard Strzelczyk

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 25 lipca 2024 r., II KS 25/24, wyjaśnił, że uchylenie orzeczenia sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości. Jeżeli natomiast jako przyczynę wydania wyroku kasatoryjnego wskazano niedopuszczalność skazania oskarżonego przez sąd odwoławczy (przeszkoda określona w art. 454 § 1 k.p.k.), Sąd Najwyższy bada, czy w sposób stanowczy i umotywowany stwierdzono, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia skazanie, jako że w przeciwnym wypadku, przy wyrażeniu poglądu, iż np. po dokonaniu pogłębionej oceny dowodów, względnie uzupełnieniu materiału dowodowego, jedynie rysuje się możliwość skazania, wydanie wyroku kasatoryjnego nie jest dopuszczalne. Nie jest natomiast zadaniem Sądu Najwyższego dokonanie oceny, czy zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny, jak też czy sąd ad quem prawidłowo go ocenił i zasadnie uznał, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona czynu zabronionego, skutkiem czego było uwzględnienie wniesionej na niekorzyść oskarżonego apelacji. Byłoby to bowiem równoznaczne z nadaniem skardze charakteru nieznanej ustawie tj. „superapelacji” i przejęciem przez Sąd Najwyższy ponownej oceny zarzutów apelacyjnych a tym samym roli sądu odwoławczego..