profesor Ryszard Strzelczyk

Trybunał Sprawiedliwości (pierwsza izba) w postanowieniu z dnia 20 września 2024 r., C-504/24 PPU, wyjaśnił, że art. 4a decyzji ramowej 2002/584 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową 2009/299, odczytywany w świetle art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 47 i art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które nie zezwala wykonującemu nakaz organowi sądowemu na odmowę przekazania danej osoby na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec tej osoby w państwie wydającym nakaz, jeżeli osoba ta nie stawiła się osobiście na rozprawie, w wyniku której wydano orzeczenie, ani nie była reprezentowana przez adwokata wybranego przez nią lub wyznaczonego z urzędu, oraz jeżeli spełnione są przesłanki przewidziane w tym art. 4a ust. 1 lit. d.