profesor Ryszard Strzelczyk

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 lipca 2024 r., II OSK 1097/23, przypomniał, że regułą jest, że opuszczenie lokalu powinno być konsekwencją zachowania samego wymeldowanego (wynikiem woli tej osoby) oraz nosić cechy dobrowolności. Jednak ocena, czy owa dobrowolność wystąpiła, pozbawiona jest uzasadnienia jeśli dana osoba, nie wskutek bezprawnego postępowania innych osób, lecz wskutek własnych bezprawnych działań została zatrzymana przez organy ścigania i opuszczenie przez nią lokalu jest konsekwencją wywołanego przez jej działania aresztowania i odbywania kary pozbawienia wolności. W przypadku zatem zmiany miejsca pobytu spowodowanej przebywaniem w zakładzie karnym nie wymaga się dobrowolności opuszczenia miejsca zamieszkania, co jest zrozumiałe, gdyż zmianie tej nie towarzyszy dobrowolność. W takiej sytuacji brak dobrowolności opuszczenia miejsca pobytu stałego nie oznacza przeszkody do wymeldowania, gdyż opuszczenie lokalu jest zdarzeniem spowodowanym i zawinionym przez osobę pozbawioną wolności.